امام باقر (ع) فرموده‌اند: هیچ کس از گناهان سالم نمی‌ماند، مگر اینکه زبانش را نگه دارد. (بحارالانوار، دار احیاء التراث العربی، ج 75، ص 178)

 هنگام ورود به خاک بقیع، کفشهایت را که درمی‏آوری و پایت خاک این مزار را لمس می‏کند، دلت هم می‏شکند.

 قبور بی‏سایبان مانده در برابر آفتاب، داغت را تازه می‏کند و بر غمی کهن و دیرین، اشک می‏ریزی و بغض مانده در گلو را در هوای بقیع، رها می‏کنی.

رنج‌نامه‌ی نانوشته شیعه، بر خاک و سنگ این مزار، گویاتر از هر زمان است.

یک طرف جمعی به دعای توسّل مشغولند و زمزمه‏کنان، طرف دیگر، دل‌هایی با آهنگ نوحه و مرثیه، به عمق مظلومیت «آل اللّه‏»، راه می‏یابند و می‏گریند.

دل‌ها، به خاکبوسی این چهار امام معصوم (ع) آمده‏اند.

در کناری، کسی آرام آرام، اشک می‏ریزد و در سوگ شهادت امام باقر(ع) مرثیه‌ای می‏خواند.

و اینجا، اشکها سخن می‏گویند.

سکوتِ زبان را هم زلال اشک، جبران می‏کند.

چشم‌های اشکبار، ترجمانِ دل‌های داغ‌دار و بی‏قرار است.

حرفی هم که نزنی،

کلامی و سلامی هم که نگویی،

چشمها و قطرات جاری اشک، هم روضه‏خوان مجلس است، هم گریه‏کنِ محفل…

لازم نیست کسی مرثیه بخواند،

بقیـع، خودش «مرثیه مجسّم» است.

اما شبِ بقیع همچنان خاموش است و تاریک…

مدینه و خیابان‌ها و بازارهایش، گرچه غرق نور است، اما وادی بقیع، در موج ظلمت و غربت فرو رفته است…

گویا اصلاً خورشیدی بر این خاک نخفته است. خورشیدی همچون امام باقر(ع)…

اما، روشنایی این وادی، از نور امامت سرشار است.

السلام علیك یا امام محمد باقر(علیه‌السلام)…